Inmiddels 15 maand geleden ben ik bevallen van Tom. Dit ging niet bepaald van een leien dakje. Wees gerust, ik ga hier niet de zoveelste horror-bevallingsverhaal delen. Want die horen we tegenwoordig genoeg. Het lijkt wel of we in een angst-cultuur leven. Alsof we overal bang voor moeten zijn. Bang voor de dood. Bang voor ziek worden. En ook bang voor bevallen.

Ergens in de ontwikkeling van de mensheid zijn we een beetje verdwaald geraakt. Wat we vaak vergeten is dat we sinds ongeveer 6000 jaar geleden in steden zijn gaan wonen. En vooral pas de laatste 300 jaar zijn gaan leven zoals we nu leven. Toen ontstond de industrialisatie, de consumptiemaatschappij. Dat is maar een fractie van hoe lang we al bestaan, namelijk 300.000 jaar. Al die tijd leefden we als jager-verzamelaars. En het is niet zo dat we ineens -poef- gewassen zijn gaan verbouwen en zijn gaan settelen. De ontwikkeling is nog steeds in gang, er zijn volkeren die nog steeds leven als jager-verzamelaars. We zijn hierdoor totáál het contact met de natuur kwijt geraakt. Vroeger stonden mensen echt in contact met elkaar en in verbinding met de natuur.

En bij die natuur hoort ook bevallen. We bevallen al duizenden jaren. En ergens is de laatste jaren het idee ontstaan dat vrouwen niet meer alleen kunnen bevallen. Dat we een dokter nodig hebben die ons vertelt hoe we het moeten doen. Dat het een medische aangelegenheid moet zijn.  En voor de dokters is het handig natuurlijk dat we op onze rug gaan liggen. Want anders wordt het een beetje lastig voor de dokter. Ken jij een dier dat op zijn rug bevalt?

En met die medische aangelegenheid ontstaat ook de angstcultuur. Vooral tijdens mijn laatste zwangerschap, omdat mijn eerste bevalling een keizersnede is geweest, was mijn bezoek aan de gynaecoloog echt een statistieken-gesprek. Geen gevoelens, maar statistieken. Cijfers. Je hebt zoveel kans dat je normaal vaginaal bevalt, zoveel kans dat je baarmoeder scheurt en dan zoveel kans dat je baby dood gaat. Bi-zar. En als zwangere moet je écht heel sterk in je schoenen staan om nog vertrouwen te houden. Vertrouwen in de natuur. Vertrouwen in je lichaam. Uiteindelijk was ik óók nog eens 42+ weken zwanger, toen werd het helemaal een medisch circus. Tegenwoordig is die grens voor een week naar voren geschoven, dus nu schiet iedereen boven de 41 weken al in de stress. En wordt medisch ingrijpen geadviseerd. En dit weet ik uit ervaring; als stap 1 wordt gemaakt in het medisch ingrijpen, eindigt het 9 van de 10 keer in het complete pakket medische ingrepen.

Want tijdens het bevallen ga je niet discussiëren met een arts die je verteld dat het “nu toch wel een beetje lang duurt” en “we willen natuurlijk niet dat je kindje in gevaar komt”. Tijdens de geboorte van mijn dochter (wat keizersnede werd) riep een zuster; je wilt natuurlijk niet dat je kind in stukjes er uit gehaald moet worden! Wait, WHAT??!! Gelukkig is er tegenwoordig wel licht aan de horizon; zoals de Vrije Geboorte-beweging. Of doula die bij een bevalling aanwezig kan zijn die het bevallen begeleidt en het opneemt voor de moeder en haar wensen. Er is steeds meer informatie over de rechten van een (bevallende) vrouw. Goede ontwikkelingen. Maar laten we vooral weer woorden van vertrouwen gaan uitspreken, vertrouwen in ons lichaam. In de natuur. Want deze zijn ingenieus. En prachtig. Laten we dit vooral omarmen.