Wij leven in een maatschappij waarin een keuze voor homeschooling of unschooling verdedigd moet worden. Waarin meestal zonder er al te lang over na te denken of kritische vragen te stellen wordt gekozen voor een door de overheid beheerd schoolsysteem. Er wordt uiteraard nagedacht over wélke school, maar niet over óf een school de beste keuze is voor hun kind. Er heerst een blind vertrouwen dat “het zal wel goed zijn, een kind moet toch naar school?”

Ik geloof dat alle ouders over het algemeen hetzelfde willen voor hun kinderen. Zij willen graag dat hun kinderen opgroeien tot zelfstandige wezens, leren de beste keuzes voor zichzelf te maken en met een bak zelfvertrouwen de wereld tegemoet gaan. En daardoor het meest gelukkige leven kunnen lijden. Maar hoe geef je je kinderen dit mee?

Wat vaak nog wordt gedacht, is dat kinderen een soort mensen zijn die nog “onaf” zijn. Mensjes die nog gekneed en gestuurd moeten worden. Ze moeten normen en waarden worden bijgebracht. Omdat ze anders….. euh ja wat worden ze anders?

Tot een vierde of vijfde levensjaar gaat het eigenlijk prima. Een baby leert (meestal) kruipen, een dreumes of peuter gaat lopen en praten, en dit alles uit intrinsieke motivatie. Een kind wíl leren lopen en praten. Het leeft in een omgeving waar iedereen loopt en praat. Maar dan wordt een kind vier of vijf. En dan ineens lijkt er een overtuiging te bestaan dat een kind niet meer uit eigen motivatie kan leren. Dat het een autoriteit nodig heeft om te vertellen wat en wanneer hij moet leren, met wie en waarom.

Ik geloof dat kinderen dit helemaal niet nodig hebben. Kinderen wíllen namelijk leren. Ben je wel eens de natuur in gelopen met je kinderen en heb je hun wel eens uitgelegd waarom in de herfst de blaadjes van de bomen vallen? Of het gehad over hoe groot het universum is? Of hoe diep de oceaan is? Ze hangen aan je lippen. Ze zuigen alle verhalen op en gaan daar mee aan de slag. En als ze er rijp voor zijn om er meer over te leren, of ze hebben er vragen over, dan komen ze daar zelf mee. Op hun eigen moment. Op het moment dat hun hersentjes er klaar voor zijn om dat te verwerken. Leren in vrijheid.  Kinderen kunnen zelf leren lezen en schrijven. In hun eigen tempo. En misschien zal het dan iets later zijn dan kinderen die dit verplicht op school hebben geleerd, maar ze hebben het dan zélf gedaan. Waardoor ze hier vaak meer plezier aan beleven.

We leven in een wereld vol met informatie. Je kunt je kind laten zien hoe je ergens meer over te weten kunt komen. Je hoeft en kunt namelijk zelf ook niet alles weten. Je kunt er op alle mogelijke manieren induiken. Op deze manier leert het kind hoe je meer informatie tot je kunt nemen en hoe je daar kritisch naar kunt kijken. Niet aannemen wat één persoon te vertellen heeft. Er bestaat geen goed of fout. Je hoeft niks in je hoofd te stampen wat je niet interessant vindt,  alleen om een iemand te laten zien dat je iets kunt onthouden. En vervolgens direct weer te vergeten.

Hoe ik het zie is dat wanneer je als ouder kiest voor unschooling, je alleen een groot vertrouwen nodig hebt. Vertrouwen dat je kind leert wat het nodig heeft. Leert in zijn of haar eigen tempo. En hierdoor leert vertrouwen op zichzelf. Leert dat als het iets wil, hij of zij het kan bereiken door daar volledig voor te gaan. Zelfs al zou het wetenschapper willen worden, er is altijd een weg. Maar dit is dan wel de weg die het zelf heeft gekozen en voor heeft gewerkt. Wat kan er nu meer voldoening geven dan dit?