Een bekend zinnetje voor velen. En zo hoort het ook..?

Zo zie ik het;
Stel ik kom bij jou op bezoek en we zitten gezellig te kletsen met een kopje thee. Opeens pak ik jouw telefoon, en ga er ff lekker op scrollen. Vind je helemaal oké toch? Want samen spelen, samen delen! Nou nee dus.

Zo is het voor een kind ook. Maar dan komt er een volwassene aan die zegt dat je hier niet boos om mag zijn. Of verdrietig. En je moet tegen je gevoel in jouw speelgoed aan het andere kindje geven.

We willen allemaal dat je kind vriendjes en vriendinnetjes heeft, en lekker kan spelen. Alleen het besef dat ze soms ook concessies moeten doen om het spel in stand te houden, dat komt veel later in hun ontwikkeling dan ouders dit soms vragen van hun kind.

Spelen en niet hoeven delen!

Observeer kinderen maar eens in hun spel. Als ze allebei hetzelfde stuk speelgoed willen; gaan ze óf delen, of ze mopperen/ruziën even en gaan daarna ieder hun eigen weg. No hard feelings. Wij als ouder hebben hier weer allerlei gevoelens en gedachten bij. We willen misschien niet dat de ouder van het andere kind denkt dat ons kind niet “goed opgevoed” is. Dat het niet “sociaal” is. Daarom wordt er vaak ingegrepen.

Het mooie is, dat leren delen volledig vanzelf komt, wanneer kinderen de ruimte krijgen om zelf te spelen. Kinderen leren door vrij spel waanzinnig veel; grenzen aangeven, onderhandelen, empathie.

Hoe meer wij hier als ouder in gaan sturen, hoe meer je dit proces verstoord. Wanneer je tegen een kind zegt dat het toch moet delen, of zelfs straft wanneer het dat niet doet, leer je ze eigenlijk dat ze hun gevoel en emoties niet mogen vertrouwen.

Ik denk dat je zo (waarschijnlijk onbedoeld) stuurt richting aanpassen aan anderen, of erger nog, jezelf wegcijferen om anderen te pleasen. Dit ligt niet heel zwart-wit en hangt met veel andere dingen samen. Maar het zijn kleine zaadjes die je plant.

Natuurlijk als het ene kind het andere kind de hersens inslaat om een stuk speelgoed kun je het begeleiden, dat ze het op een andere manier oplossen, maar ook dit mag er zijn.

Onze jongste (3) kan behoorlijk heftig zijn in zijn reacties, vooral naar kleinere kinderen. Ik probeer dan na te gaan waar de neiging tot ingrijpen vandaan komt. Maak ik me echt zorgen dat het uit de hand loopt, of voel ik mezelf er ongemakkelijk bij? Het is namelijk vaker het laatste 😉