Het is dan nu echt zo ver. Na bijna 4 jaar borstvoeding geven (met een tussenpose van een zwangerschap van Tom) komt er een einde aan mijn borstvoedingsperiode. Het is een dubbel gevoel.

Bij beide kindjes is het mijn keuze om te stoppen met voeden. Bij Hannah ben ik met 23 maanden gestopt. Zij kwam nog steeds ’s nachts voor voedingen. Alhoewel ik weet dat het natuurlijk gedrag is, had ik het er steeds moeilijker mee. Ik werkte gewoon overdag en vond het heel zwaar worden, de gebroken nachten al 2 jaar lang. Bijna in diezelfde week dat ik stopte raakte ik zwanger van Tom. Dat viel mooi samen, want ik had sterk het gevoel dat zwanger zijn én borstvoeding geven fysiek te zwaar voor me zou zijn.

Bij Tom gaat het weer heel anders. Tom komt al een tijdje niet meer voor de nachten. Ik zei gewoon “borstjes op” en hij ging weer verder slapen. Top zou je denken. Maar Tom is altijd een super onrustige drinker geweest. Hoe Hannah heerlijk aan de borst in slaap kon vallen, gaat Tom er juist door stuiteren. Op de kop, om de 2 tellen van borst wisselen, slaan, knijpen, krabben, hij doet het allemaal. Nu was ik op een punt dat ik met kromme tenen lag te voeden, omdat ik bang was voor wat hij nu weer uit ging halen. Door mijn eigen grenzen te bewaken, geef ik ook weer een voorbeeld voor mijn kinderen. Ik heb Tom uitgelegd hoe het zat. Hoe het voor mij is. Zowel terwijl hij wakker was, als een keer wanneer hij lag te slapen. Ik weet dat hij mij dan hoort.

Het dubbele gevoel komt omdat ik weet dat borstvoeding, ook op deze leeftijd, nog ontzettend veel bijdraagt aan het immuunsysteem en de hersenontwikkeling. Buiten dat biedt het geborgenheid en troost. Verbinding. En dat punt vond ik lastig om op te geven. En is het natuurlijk het einde van een fase. Een enorm belangrijke, intensieve, prachtige fase, maar ook soms met verdriet en frustraties. Vooral bij Tom heb ik keihard moeten knokken om hem borstvoeding te kunnen geven. Terwijl ik dat schrijf krijg ik alweer tranen, zo’n intense periode was het. Maar het vult me ook met trots, want het is me gelukt. Ik vind het prachtig om te zien hoe “gewoon” mijn kinderen het vinden wanneer ze een andere moeder haar kind zien voeden. Hoe soms mijn dochter van 4 mijn borsten nog steeds kan knuffelen alsof het haar beste vriendjes zijn. Tom vroeg gister nog om de borst. “Eentje” zegt hij dan, terwijl hij zijn wijsvingertje opsteekt. Met een beetje wee gevoel in mijn buik zeg ik; “borstjes zijn op lieverd”. Hij tilt mijn shirt een stukje op en legt zijn hoofdje op mijn buik en steekt zijn duimpje in zijn mond. Het is goed zo.